1. 1980 yılında liseyi bitirdi, o zaman iki iş seçeneği vardı. Birincisi, sokak ofisinde memur olarak çalışmak, ikincisi annesinin erken emekli olmasını sağlamak ve onun yerine geçmekti. Sokak ofisinde çalışmanın sıkıcı olduğunu düşündü, fabrikada teknik öğrenmenin daha iyi olacağını düşündü, işçi sınıfının statüsü ne kadar yüksekti, bu yüzden fabrikaya girdi.

Bugün itibarıyla, eğer o sokak ofisinde olsaydı, büyük ihtimalle bir yardımcı müdürlük seviyesinde emekli olabilirdi, emekli maaşından bahsetmeye gerek yok, parkta teyzelere flört etmekte cesareti olurdu.
2, 1980'lerin ortalarında 25 yaş civarındayken, fabrika müdürü yönetim bürosunun liderliğine terfi etti ve onun yazıp çizebildiğini düşündü; fabrikada biraz yeteneklerinin boşa gittiğini hissetti. Bu yüzden onu büroya geçirmeyi, iş statüsünü değiştirmeyi önerdi. Ama abi, fabrikada her ay en az birkaç on lira prim kazanabileceğini düşündü, o yüzden büroya geçmenin sadece bir boş iş olacağını düşündü ve yöneticinin iyi niyetini nazikçe reddetti.
Bugüne kadar, eğer ofisteysem, büyük ihtimalle büyük bir devlet şirketinin orta kademe yöneticisi olabilirim. Resmi unvanın pek önemi yok ama avantajlar kamu kurumlarından daha fazla, en azından işten çıkarılmam.
3. 90'ların başında, sistem içinde orijinal hisselerin ihraç edilmesi gerekiyordu, hisse başına bir lira, ailesinin üç kişinin nitelikleriyle en az 10.000 hissenin tahsisi olacaktı. Ancak tekrar tekrar değerlendirdikten sonra, hisse senedinin çok soyut olduğunu düşündü; ya gelecekte halka arz edilmezse? Ya kaybederse? Bu yüzden satın almaktan vazgeçti ve tahsisatını devrederek biraz para kazandı. Bu hisse senetleri iki yıl içinde halka arz edildi ve açılış 20 liranın üzerindeydi.
4, 1995 civarında, Pekin'deki konut reformu nihayet onların sistemine sıra geldi, kurum kendi sosyal konutunu satın almayı talep etti. Ailesinin çalışma yılına göre, iki odalı daireyi en fazla 30.000 yuan civarına satın alabiliyordu. Ancak hesapladığı faiz oranı o zamanlar %10'dan fazlaydı.